|
2a.[E]xceptio.
3a.[E]xceptio.
1a.Regula.
[E]xceptio.
2a.Regula.
|
(M)ec tamen u sumun(t) : sunt iſthæc muyngao; muyu
Atque miu[1] quando jubens comminue dicir.
Semper muyhyzu adhæ(r)e(r) ijs comes est yquy muyu.
Alia quæ non servant M dictum excipe (s)ursum[2]
(SS) ohosu, imu, v[3] , onao, hocu cumque vbiao yscu
Atque icû, iü[4] ale sonans, istisquoque ycaiicu o junge(s),
[E]xcipe post(r)emo quædam, queis syllaba prima
M comes hand[5] place(r), ob quod talia utrumque reliu(quum.)[6]
Yc hosu cum huzao, hoiu, hizu, hizcao jungitur illis.
Ast g alijis (t)ollas verbis, queis littera prima est.
Su(nt)que zegunsuca, zeguquesuca, a(t)que zegusqua;
Unu, ucu, uzu; bgasqua so faci(t), aso zegasqua.
[I]mperativa irregularia.
Denique, quæ normas non servant, sumito pa(u)ca.
Sunt hæc zomca, sin, ze, sabo, nec(m)o(u) mehychachy.
Regulæ primæ conjugationis.
[I] vel y præterita u; si sint monosyllaba sumunt.
[I]nde quyubquysqua, bzisqua que ziu da(t)o sempe(r).
A(s)t id y præteriti u, si sint polysyllaba fia(t).
Sic cape significans dices a bgusqua gucu.
[E]xcipe zegusqua, et bxisqua, quibus adde zemasqua:
Dant uzu, xizu, amazu, amacu que aliquando.
A quoque præterito à verbis monosyllabo in asqua
|
|
