|
1a.Regla.
[E]xceptio.
|
Præteritis in y finitis e addito solum.
Si tamen hæc fue(r)int monosyllaba, ceu nye mny
B(q)uysqua quyia doli(t), et aquyia zequysqua.
Dei(n) i finitis addas e,. i in y verso.
[I]n su(p)res u finitis e superaddito tantum.
[E]xcipe zem(u)squa üia, huia faci(t) a(t)que zebhusqua.
tum faquechigusqua faquechiguia dabit, atgue
huichiguia dices a huichigusqua verbo.
ia da(t)o præterito a finitis asqua et osqua.
Si zebiasqua demas, quo iao, saiaque inasqua.
Gosqua fi(t) g(a)ia in verbis a thema(r)e gosqua.
Præteriro in polysyllabo idem ser(v)a(r)e debebis
quando secundum formes, ac primum imperatioum
(D)ratesquam quod in a versum v debet esse prioris.
Ceu camquycu camquyca, tum bxisqua xiza,
Uzu[1] zegusqua, moza zemosqua, maza zemasqua.
|
|
